Het verhaal van: Paolo Di Canio

Wanneer je mij mijn mening vraagt over Paolo Di Canio is het altijd moeilijk kiezen. Uiteraard was hij een briljante voetballer maar zijn reputatie zonder bal aan de voet, is er een van uitersten. Een eerste voorval waaraan ik direct moet denken, stamt uit een wedstrijd tussen Di Canio’s oude club West Ham United en Everton.

Fairplay

Bij het uit zijn doel komen was de keeper van Everton geblesseerd geraakt. Hij lag buiten zijn strafschopgebied kermend op de grond terwijl iedereen gewoon doorspeelde. Di Canio’s teamgenoot gaf de bal voor maar in plaats van in het bijna lege doel te scoren, ving Di Canio de bal op en liep bezorgd naar de keeper van de tegenstander. Alle monden vielen open van verbazing. Was dit dezelfde speler die een jaar eerder acht duels geschorst was omdat hij scheidsrechter Alcock uit frustratie omver had geduwd? Ja dus. Het voorval met de scheidsrechter werd prompt vergeten en Di Canio ontving dat jaar de FIFA Fairplay award.

De groeten

Een vriendelijke, ietwat opvliegende spits, zou je denken. Het andere voorval waaraan ik moet denken bij het horen van zijn naam stamt uit zijn tweede Lazio periode. Na een periode in Groot Brittannie bij Celtic, Sheffield Wednesday, West Ham en Charlton keerde de stilist terug naar zijn oude liefde Lazio Roma. Daar kwam hij in opspraak doordat hij meerdere malen een fascistische, oud-Romeinse groet aan het fascistische gedeelte van de eigen aanhang had gebracht. Hij deed dit na afloop van de uitwedstrijden tegen Livorno en Juventus en tijdens de derby met AS Roma.

Fan van Mussolini

Aanvankelijk trok hij zich niets aan van de boetes die hij hiervoor kreeg, maar na verloop van tijd zwichtte hij toch voor de druk van het bestuur en stopte hij met deze slechte gewoonte. Maar wel met tegenzin; hij zag er immers geen kwaad in om zijn geestverwanten op de gebruikelijke manier te eren. “Ik ben een fascist, geen racist”, probeerde hij zich nog te verdedigen tegen een boete en schorsing. Mussolini roemde hij als een principieel, ethisch persoon die onbegrepen was. Bovendien heeft hij zelfs de bijnaam van Mussolini, Il Duce, op zijn arm laten tatoeëren. En als klap op de vuurpijl riep de kleindochter van Mussolini na het zien van zijn fascistische saluut, uit: “Wat een beeldige groet, ik ga hem een bedankbriefje sturen!”

Onpartijdige journalistiek

Paolo heeft een afwisselende carrière gehad, waarin hij verschillende prijzen heeft gewonnen en geselecteerd is geweest voor de nationale ploeg. Hij heeft dit jaar besloten zijn schoenen aan de wilgen te hangen. Als onafhankelijk, serieus journalist moet ik onpartijdig blijven. Laten we hem maar gewoon zijn zonden vergeven en ons vooral de mooie momenten uit zijn loopbaan herinneren.